TATARAK

 

Opis tataraku:

 

Tatarak zwyczajny, ajer, Łabuzie, tatarczuch, szuwar, bluszcz, łącz, tatarskie ziele, kalmus, Acorus calamus.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Występowanie i uprawa tataraku:

 

Tatarak to roślina rosnąca masowo nad brzegami wód, rowów, a także na podmokłych łąkach. Kłącza tataraku można zbierać od wiosny do jesieni. Wyciągamy je z ziemi, odcinamy nadgniłe i nadziemne części, odrzucamy drobne korzenie i płuczemy szybko w wodzie. Rozkładamy na płachtach, żeby wyschły, a następnie odcinamy korę. Suszymy w temperaturze podwyższonej i przechowujemy w szczelnie zamkniętych naczyniach.

 

Właściwości tataraku:

 

Substancje czynne: olejki eteryczne z azaronem, gorycze, garbniki.

 

Kłącze tataraku znalazło zastosowanie w niestrawności i nieżycie żołądka, nadkwasocie i owrzodzeniu żołądka. Działa również moczopędnie i napotnie. Zewnętrznie można stosować tatarak do płukania jamy ustnej i gardła, w bólach zębów, przeciw łupieżowi i wypadaniu włosów. Częste mycie włosów naparem z tataraku powoduje ich jaśnienie.

W przypadku bólów zęba i chrypki można rzuć korzenie tataraku.

 

Napar: łyżkę korzeni tataraku zalewamy wrzątkiem i trzymamy 10min pod przykryciem. Po odcedzeniu pijemy 2-3 razy dziennie po pół szklanki.

 

Napar do użytku zewnętrznego: 4 łyżki korzeni tataraku zalewamy litrem wody, zagotowujemy i odcedzamy, Stosujemy do mycia głowy.